Hij was dementerend, oud en had zichzelf een beetje verwaarloosd. Op zee, waar hij zijn hele leven gezeten had, waren er altijd mensen om hem heen, was gezelligheid, maar alleen in zijn flatje aan de wal was het eenzaam. En koken kon hij ook al niet.
Sinds een paar dagen lag hij in het ziekenhuis en door het goede eten en de verzorging knapte hij snel op. Ik moest hem weer op de been brengen.
We liepen dan op de gang, eerst kleine stukjes en later grotere stukjes, hij in pyjama en de oude verweerde tattoos op zijn onderarmen nog goed zichtbaar. Een anker links en een weelderige zeemeermin rechts. Soms zong hij een liedje voor me. Jong als ik toen was, kon ik niet voorkomen dat ik ging blozen toen ik de teksten verstond.
Het duurde niet lang voor hij me uitnodigde voor een drankje. Eerst hield ik wat af maar hij liet zich niet afschepen. ¨Ik heb geld hoor meissie! Maak je maar geen zorgen. Je mag drinken wat je maar wilt!¨
¨Ik moet nog werken, maar een kopje thee gaat er wel in!¨
En zo zaten we in een ziekenhuis met een kopje automaat-thee, een oude man en een jong meisje, zonnetje op de formica tafel. En weet je wat?
Het was echt gezellig zo!
zo kan het ook ,leef met elkaar , jong vertel en oud vertel en dat word gezellie