Ik had met de Gouden Gids in de hand een aantal sollicitatiebrieven de deur uit gedaan en werd de volgende dag per telefoon uitgenodigd voor een gesprek (dat ging toen nog zo makkelijk…). Er was een functie vrij voor een fysiotherapeute in een psychogeriatrisch verpleeghuis. Psychogeriatrie, geen idee. Opgezocht in het woordenboek: dat is een verpleeghuis voor demente bejaarden. Het werd me niet duidelijker: wat is dementie? Maar ik dacht: wat heb ik te verliezen, ik probeer het gewoon.
Op de eerste werkdag kreeg in een uniform en een sleutel waardoor ik op de gesloten afdelingen binnen, en wat belangrijker was, ook weer naar buiten kon komen. Eenmaal binnen kwam er een oude dame naar me toe, wier gezicht oplichtte toen ze me zag. Ze dacht blijkbaar dat ik haar kleindochter was. Ik werd omhelsd en kreeg een dikke kus op beide wangen. “ Wat ben ik blij dat je er bent!”. Ik besloot op dat moment dat ik hier maar moest blijven werken!
In hoeveel bedrijfstakken krijg je tenslotte een knuffel van je cliënten als je binnen komt? Nou goed dan, ik kan er nog eentje verzinnen….
Wat een leuke verhaaltjes.
Die kunnen alleen komen van iemand die van haar werk genoten heeft.
Klopt helemaal!