Vanuit het verpleeghuis gingen we elke week zwemmen met een aantal dementerende bejaarden. Daar was toen nog tijd en geld voor. We namen mensen mee die dat leuk vonden, maar ook soms mensen waar we niet precies van wisten waar we ze plezier mee konden doen.
Zo’n uitstapje duurde dan 2 uur, en al die tijd kregen de mensen één op één begeleiding. Daardoor kwamen veel mensen uit hun schulp, en door de andere omgeving en het drijven in het water kreeg je vaak een veel beter contact.
Op een dag ging een oude dame mee, die weinig contact meer maakte en nauwelijks wat zei. Meestal stonden haar ogen wat glazig. Na het zwemmen, wat ze wel leuk leek te vinden, was er dan tijd voor een welverdiend kopje koffie, met een koekje. De kantine was boven met mooi uitzicht over het hele zwembad.
Al die tijd had ze niets gezegd en haar blik bleef glazig. Ik dacht niet dat ik tot haar doordrong.
Beneden ons was een jonge man bezig met indruk te maken op een aantal meisjes. Haantjesgedrag zeg maar. Hij dook op alle manieren van de hoge duikplank. Na een bijzonder gewaagde duik keek ik naar de dame om te zien of ze zag wat er zoal gebeurde. Haar gezicht stond op minachting toen ze maar een woord zei:
“Uitslover!”
Die had ik niet zien aankomen!