In mijn begintijd hadden we veel stagiaires. Ze moesten nog leren om goed te kijken naar houding en stand maar ook naar afwijkingen van patiënten. Dat deden we dan samen: de stagiaire benoemde wat hij of zij zag, ik schreef het op en later bespraken we het.
Zo leer je te zien of iemand doorgezakte voeten heeft, (pes planus), spataderen (varices), of een scheefstand van de rug (scoliose). Alles werd in het Latijn benoemd, ook al om de patiënt niet onzeker te maken door al die “afwijkingen”. Want veel van de dingen die we constateren betekenen helemaal niets: er is al lang een steunzooltje voor de platvoeten, die spataderen zijn er nu eenmaal en hebben misschien geen relatie met de klacht.
We hadden een stagiair (we noemen hem Don), die bij elke patiënt wel dezelfde afwijking constateerde: Abdomen prominens (dikke buik). Als we later de patiënt doornamen, dan zei ik wel eens: dat viel wel mee hoor, met die buik! “Nee,” antwoordde Don dan, “de buik stak uit voor de randen van het bekken, en dan is het een abdomen prominens. Dat is een afwijking!” Hij was onverbiddelijk. En mager, natuurlijk.
Langzaam werd ik er een beetje onzeker van, ik ging eens opzij voor de spiegel staan, en ja hoor, onmiskenbaar: een abdomen prominens….
Don was in zijn vrije tijd op vrijersvoeten. Hevig verliefd kwam hij op een goede dag zijn vriendin voorstellen. Een leuk meisje, blond, lief gezicht, tikje verlegen. En, tot mijn verbazing, een abdomen prominens, zichtbaar door de kleding heen.
Liefde maakt blind!
ik heb je blogs achter elkaar zitten lezen, meestal met een glimlach en soms met ontroering. Wat ontzettend leuk om op deze manier je lange ervaring te delen!! Ik ben FAN van jou, van je pilatuslessen en sinds vandaag óók nog eens van je mooie stukjes,
liefs,
je zusje Ellen
Dank!